فریدریش ویلهلم نیچه را فیلسوف فرهنگ نامیده اند، زیرا درگیری اصلی اندیشه او با پیدایش و پرورش و دگرگونی های تاریخی فرهنگ های بشری است، به ویژه نظام های اخلاقی شان. تحلیل های باریک بینانه درخشان او از فرهنگ های باستانی، قرون وسطایی و مدرن اروپا و دیدگاه های سنجشگرانه او نسبت به آنها گواه دانشوری درخشان او و چالاکی اندیشه او به عنوان فیلسوف تاریخ و فرهنگ است. اگرچه چشم نیچه دوخته به تاریخ و فرهنگ اروپاست و دانشوری او در اساس در این زمینه است، اما از فرهنگ های باستانی آسیایی، به ویژه چین و هند و ایران، نیز بی خبر نیست و به آنها فراوان اشاره دارد، به ویژه در مقام همسنجی فرهنگ ها. او بارها از «خرد» آسیایی در برابر عقل باوری مدرن ستایش می کند.