یوسف همان طور که نشسته بود، بر کتف راستش فروریخت و سرش را با اندوهی تمام در آن مه هروئین بالا گرفت و بغض کرده، حرف هایش را ادامه داد: «بعد از تولد شقایق، بانو هم خیلی کمک کرد که ترک کنم، اما نشد. 10 بار هم که شما مرا بردید. لامصب عاجزم کرده». شقایق هشت ساله، چرده و نحیف با سوءتغذیه تمام درحالی که از سنش کوچک تر می آمد، با چشمانی زمردین و موهایی گندمگون، به وهم هروئین پدر خیره مانده بود «توکل به خدا! شما مرد جبهه و جنگید. حتما می تونید ترک کنید». این را یکی از اعضای جمعیت امام علی (ع) دلسوزانه به یوسف گفت. در آن زمستان زیر صفر سال 1379 تنها عرق گیر پاره ای بر تن داشت. سیگاری گیرانده بود و حالا