استاد سید علی اکبر پرورش اگر بخواهیم «صلاح» را بشناسیم، از لغت مقابلش باید بشناسیم که «فساد» است. از فساد می شود پی به معنای صلاح برد. شیخ طوسی می فرماید: «صلاح یعنی چیزی را به قوام و قیام آوردن و استقامت بخشیدن به چیزی است، و اصلاح این است که آن چیز را بر استقامت قرار دهند.» بنابر این اگر حضرت می فرمایند من می خواهم در امت جدم طلب اصلاح کنم، بدان معناست که دین الآن هیچ استقامتی ندارد. در شرایطی است که افتاده و من می خواهم این دین را سرپا بیاورم. دین الآن فلج و فشل و رخوتناک شده است، دارد از دست می رود. با توجه به این معنا چه قدر مفهومش زیبا روشن می شود. علامه طباطبایی می فرمایند: «فساد و صلاح دو شان مقابل همند. با شناخت هر کدام، دیگری روشن می شود.» مرحوم شهید مطهری در کتاب نهضت های اسلامی در صدساله اخیر می فرمایند: «اصلاح و افساد از زوج های متقابل قرآن است که به کمک هم شناخته می شوند.» یعنی باید حتما آن دو را به کمک هم بشناسیم. بنا بر این، صلاح در اینجا به دنبال ریشه کن کردن فساد است. یعنی شرایطی ایجاد شده که مسئله فساد به صورت تمام عیار، جامعه آن زمان را گرفته است. این طور نیست که یک بخشی از آن فاسد شده باشد.