دیشب تا صبح باران باریده و حالا هوا خنک و تازه است. عرض خیابان اصلی را (lake side road) به دنبال غوغا و فریاد دسته جمعی پرندگانی سفیدبال رد می کنم. در تمام طول خیابانی عریض بر بالای درختانی بلند که برای اولین بار می بینم هزاران هزار پرنده سفید با لکه های زرد بر گردن یا سینه لانه دارند. در انتهای همین خیابان است که برای اولین بار به کرانه های سحرآمیز دریاچه فیوا (Phewa tal) می رسم. زیبایی و افسون دریاچه باورنکردنی است. آب های آبی آرام و شفاف در دامنه تپه هایی سبز که در آغوش محکم و پرصلابت کوه هایی با قله های سفید برف گیر، آناپورنا (Annapurna) و ماچاپوچاره مقدس دست نیافتنی (Machapuchare) به آرامش