تلاش برای زنده کردن یا بهتر بگویم سرپا نگه داشتن نمایش های آیینی و سنتی ایران، از سال های دور آغاز شده و پیگیری می شود اما نتایجی که به دست آمده، در قبال کوشش های به عمل آمده، چندان با موفقیت توام نبوده است. چون این نوع نمایش ها از سیاه بازی گرفته تا نقالی (شاهنامه خوانی)، تعزیه و روضه خوانی، از جمله مردمی ترین گونه های نمایشی ما در روزگارانی بوده که نه سواد خواندن و نوشتن در میان مردمان رواج داشته تا مثلا شاهنامه و تاریخ را بخوانند و نه از رسانه هایی همچون رادیو و تلویزیون خبری بوده؛ بنابراین نمایش های سنتی و آیینی جزء رسانه های عمومی محسوب می شدند. مردمان بی سواد، هنگامی که پای روضه خوانی