به طور عجیبی یک خصوصیت میان سردمداران نظام ارزی قفل شده (peg) مشترک است. آنان می ترسند قفل نرخ ارز را بشکنند و بازار ارز را آزاد کنند؛ زیرا برخی از کاهش شدید آن بیم دارند و برخی از افزایش آن. آنان که از تضعیف پول ملی پس از آزادی بازار هراسانند، از تبعات تورمی آن نیز وحشت دارند. همین دو خصوصیت هسته اصلی فوبیا نسبت به نظام شناور را تشکیل می دهد.

آنان حاضرند سال ها بگذرد، حاضرند تمامی سیگنال های قیمتی را که به کارآیی بیشتر منابع و رشد اقتصادی بیشتر منجر می شود سرکوب کنند، حاضرند ذخایر ارزی شان جلوی چشمشان ذوب شود، اما کاری را که درست است، انجام ندهند. آنان می ترسند.