حوالی عصر؛ خورشید همچون زرده تخم مرغ پخته به حوالی زمین رسیده و ریل های آهنین در میانه دشت زیر آخرین پرتوهای آن برق می زند. در ذهن کویر، به هنگام غروب هنوز هم صدای زنگ کاروان ها نواخته و قدم های سلانه سلانه شترها تصویر می شود، هرچند که اندکی بعد صدای بوق شیپور مانند لکوموتیو راه آهن ایران، همه رویاهای کویر را همچون ماسه هایی که با سرعت صد و چند کیلومتری اش به هوا می پراکند، بر باد می دهد.

در قطار؛ در کوپه مقابل مسافری که مشغول ثبت غروب غریب کویر است، مسافران دیگری مشغول تخمین زدن سن قطار هستند. «این ها مال چهل و چند سال پیشه»، «این واگن رو زمان جنگ جهانی به ایران آوردند»، «اکثر این لکوموتیو