آقا همیشه به ما توصیه می کردند که مواظب باشیم مرتکب معصیت نشویم. بخصوص در مورد غیبت معتقد بودند خانم ها وقتی دور هم جمع می شوند، از خودشان صحبت کنند، نه از دیگران.

امام بارها می گفتند: حتی به شوخی دروغ نگوییم. (1)

یک بار آقا همه اهل خانه را صدا کردند و گفتند: من بنا داشتم یک دفعه که همه با هم جمع هستید چیزی برای شما بگویم. بعد گفتند: شما می دانید غیبت چقدر حرام است؟ گفتیم: بله. بعد گفتند: شما می دانید آدم کشتن عمدی چقدر گناه دارد؟ گفتیم: بله. فرمودند: غیبت بیشتر! بعد گفتند: شما می دانید فعل نامشروع و عمل خلاف عفت(زنا) چقدر حرام است؟ گفتند بله. فرمودند: غیبت بیشتر.(2)

یک روز شنیدم که یکی از خدمتکاران منزل آقا را به خاطر خلافی که کرده بود به زندان برده اند. روزی خواهرم درباره او سوالی از من پرسید. گفتم دیگر نیست و این جوری پیش آمده. تا آمدم بگویم، آقا گفتند: غیبت است. گفتم: آخر، کار ایشان علنی بوده و الان هم زندان است. آقا گفتند: نه او یک کاری کرده و وظیفه آنها هم این بوده که زندانش بکنند، ولی شما نباید آبرویش را جای دیگری ببرید. (3)

یک روز قبل از اینکه امام به بیمارستان بروند، توصیه ای در مورد غیبت کردند. ایشان نمی گفتند غیبت نکنید چون آن را نباید بکنیم، بلکه می گفتند سعی کنید حتی در مجالسی که غیبت می شود شرکت نکنید، امام در پرهیز از غیبت و مسخره کردن خیلی تاکید داشتند. توصیه دیگر ایشان اهمیت دادن به نماز اول وقت بود. (4)

یک روز که در منزل، خدمت آقا بودم تا خواستم از ایشان سوالی راجع به آقای شریعتمداری بکنم، اجازه صحبت نداده فرمودند: غیبت نکن. (5)

1- مجله زن روز، عاطفه اشراقی، ش 1267.

2- روزنامه اطلاعات، زهرا مصطفوی، به تاریخ 1367/3/17

3- پا به پای آفتاب، زهرا مصطفوی، ج1، ص 59.

4- روزنامه اطلاعات، فاطمه طباطبایی، به تاریخ 1369/3/14.

5- پا به پای آفتاب، حجت الاسلام والمسلمین مسیح بروجردی، ج1