عصری در کافه ای در پایین شهر نشسته بودم که همصحبت یکی از کسانی شدم که به آنها شهروند گفته می شود. هر چند از گفتن این کلمه هنوز ترس دارم و فکر می کنم رفتارهای یک شهروند باید با زندگی شهری متناسب باشد. او می گفت که رابطه اش با مادرش شکرآب است چرا که به خاطر اینکه فرزندان نتوانسته اند اسباب حضور او را در مراسم های ترحیم اقوام در ولایت فراهم کنند، با ایشان قهر است. مادر انتظار دارد که هنوز هم مثل زمان خانمی اش در منزل شوهر احترام و عزت داشته باشد، اما فرزندان به خاطر اینکه سبک زندگی شان تفاوت یافته و این ناشی از این است که شیوه کارگری و مزد بگیری را پیشه خود کرده اند، امکان گردشگری خویشاوندی را ندارند.