جامعه اقوام ایرانی را مجموعه ای متنوع از طوایف و خانواده های طناز شکل داده اند. تاریخ ادبیات شفاهی و محاوره اقوام ایرانی مملو از حکایت، پند و ابیات طنازانه است. طنز و مطایبه و شوخ طبعی، عنصری غالب در فرهنگ کهن این جغرافیاست. این شوخ طبعی در کنار ادبیات رسمی و شفاهی، در نقاشی ها و تصویرسازی های دوران صفویه و حتی جلوتر از آن دیده می شود. وقتی هنرمندان و تصویرگران ایرانی، انیرانی ها را، یعنی دشمنان نژادی و فرهنگی خود را به شکلی مضحک یا مسخ شده جلوه داده اند، به این قصد بوده که آنها را فاقد رشادت و شجاعت تصویر کنند و در حقیقت مخلوق را اهریمنی و مضحک قلمی کنند. از هنر تصویرگری متقدم تر، هنر حجاری