تصمیم سازی و تصمیم گیری و عمل اقتصادی، اساسا کنش هایی هنجاری اند. زیرا این کنش ها مانند همه کنش های بشری، معطوف به انتخاب روش هایی و کنار گذاشتن روش های دیگر هستند و جایی که پای انتخاب به میان آید، سخن گفتن از «عینیت» و «پوزیتیویته» محال منطقی است. این فرآیند هنجاری، لاجرم بر همه رفتارهای بعدی تاثیر می گذارد. پس، اعتبار نتایج، محاط مقدمات یا اصول موضوعه است. عملی که مستظهر به مقدمه سازگار نباشد، به ناسازگاری گرفتار می آید و عدول قهری عاملان چنین عملی از مقدمات و اصول موضوعه خودشان و ایضا نیاز قهری آنها به سرپوش گذاشتن بر ناسازگاری ها و تناقض ها، به کنش های غیراخلاقی می انجامد.