امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) در کودکی بیمار شدند. امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) نذر کردند اگر فرزندانشان خوب شدند، سه روز را روزه بگیرند. امام حسن(ع) و امام حسین(ع) شفا یافتند و همه به نذر خود وفا کردند و روزه گرفتند. وقتی آنها بر سر سفره افطار نشستند، مسکینی در خانه را زد و گفت: السلام علیکم یا اهل بیت محمد! من مسلمان مسکین هستم. از آنچه می خورید به من هم بخورانید! آنها غذای خود را (شب اول) به مسکین دادند و شب را گرسنه خوابیدند و چیزی جز آب نخوردند. فردای آن روز را نیز روزه گرفتند. همین که سر سفره نشستند، یتیمی به در خانه آمد و گفت: السلام علیکم یا اهل بیت محمد! من یتیمی مسلمان هستم از آنچه می خورید به من نیز بدهید: همه اهل خانه غذای خود را (در شب دوم) به یتیم دادند و آن شب را نیز گرسنه سپری کردند و چیزی جز آب نخوردند. فردا نیز همین اتفاق تکرار شد و این بار اسیری از مشرکین به در خانه آمد و گفت: السلام علیکم یا اهل بیت محمد! ما را اسیر می کنید و به بند می کشید، اما به ما غذا نمی دهید؟ آن شب(سوم) نیز همه غذای خود را به اسیر دادند و با آب افطار کردند و گرسنه خوابیدند. فردای آن روز حضرت محمد(ص) اهل بیت را دیدند که از گرسنگی به خود می لرزیدند. در این هنگام جبرئیل نازل شد و گفت: ای محمد! آنچه را خداوند برای تو درباره اهل بیت مهیا ساخته است بگیر!

و جبرئیل آیات سوره انسان را بر رسول الله نازل فرمود.(1)