یک سال است که خنده هایش گم شده است. اخم و غضب هایش هم. حرص خوردن های مدام و ایده های دست اولش. یک سال است به سمت شهرشان که می روم جایش روی صندلی کنارم توی ماشین خالیست. به جایش می دانم یک جایی در آن گردنه اسدآباد خوابیده و دوست دارم خیال کنم کنار جاده ایستاده و سیگار به دست دارد؛ به ما نگاه می کند، به من و رها که در سکوت پیچ ها را دور می زنیم و پایین می رویم تا به شهر برسیم.

یک نفر از ما، دیگر بین ما نیست. تا مدت ها روی صندلی اش در خبرآنلاین گل گذاشته بودند؛ همان صندلی که مجبور شد ترکش کند و چهار ماه بیکاری بکشد. همان صندلی که رویش می نشست، تند و تند خبر می خواند و خبر می گذاشت و حرص می