«ایران»: تنها دو هفته از آن اتفاق وحشتناک گذشته بود که خبر تلخ از راه رسید. آلنده سرنگون شده بود و شیلی را قهقهه های پیروز مست پینوشه پر کرده بود. مردم مبهوت به آنچه می گذشت نگاه می کردند و گمان می بردند دیگر بدتر از این نمی شود، اما بدتر از این شد وقتی که خبر رسید نرودا مرده است. نرودا مرد؟ این پرسشی بود که در کوچه پس کوچه های سانتیاگو می پیچید. انگار آخر زمان فرا رسیده بود. نرودا از سرطان مرد. این را بلندگوهای رژیم می گفتند اما کسی باور نکرد. گذشت و گذشت، تا اینکه اظهارات راننده نرودا شک را پررنگ تر کرد. حالا دانشمندانی که سه سال روی باقیمانده جسد نرودا کار کرده اند، می گویند که سرطان علت فوت او نبوده است: «مرگ «نرودا» بر اثر ابتلا به سرطان نمی تواند درست باشد. هیچ نشانه ای از سوءهاضمه وجود ندارد. او در زمان مرگ فربه و سرحال بوده است. تمام شرایط موجود در آخرین دوران زندگی او نشان از نوعی عفونت دارد.» مردم شیلی می خواهند حقیقت روشن شود. می خواهند بدانند که نرودا به مرگ طبیعی مرد یا به دست پینوشه؟ مسموم شد یا سرطان داشت؟ در آن شب تاریک آن طور که راننده اش روایت کرده آیا واقعا تزریق آمپولی باعث شده که نرودا بمیرد یا نه؟ همه چیز محتمل است. می گویند خیال داشت بعد از آلنده رهبری حزب را برعهده بگیرد. می گویند پینوشه برای کشتن مخالفانش باکتری های مخرب وارد کشور کرده بود و...

هنوز چیزی معلوم نیست. عاشقان نرودا دوست دارند باور کنند که او کشته شده و خانواده اش می خواهند هر چه زودتر جسد به آرامگاهش برگردد. چیزی مشخص نیست و هیچ کس نمی داند نرودا در آخرین روز زندگی و آخرین ساعات چه چیزی را تجربه کرده است. هرچند خودش در شعری سروده بود: آنگاه که در آستان مرگم / دست هایت را روی چشم هایم بگذار / آنگاه که در آستان مرگم / بگذار گندم دست هایت / طراوت شان را یک بار دیگر / بر فراز من پرواز دهند / بگذار لطافتی را که به تفسیر سرنوشتم انجامید، احساس کنم / آنگاه که در آستان مرگم.