از زاویه دید جامعه آمریکایی، اولی آمریکای دلپذیرتر و مقبول تری به چشم می آمد، اما دومی درست در نقطه مقابل آن قرار دارد. گویی از شان و منزلت خارج می شود. اولی سعی می کرد نظم جهانی را کمتر به هم بزند یا هماهنگ تر با آن حرکت کند، دست کم اینکه راه های بهتری برای همراه کردن دیگران با خود پیدا کند، اما دومی تلاش می کند راه خودش را برود، حرف خودش را بزند، مخل نظم شود و چالش بسازد؛ چیزی شبیه به یک معضل بزرگ. ترامپ روزبه روز به آنچه در ذهنش دارد، نزدیک تر می شود؛ شکستن شمایل آمریکای ساخته وپرداخته اوباما. او هرروز ضربه محکم تری به میراث اوباما می زند و به سمت آمریکای ذهنی خودش قدم برمی دارد؛ آمریکایی که حرف حرف او باشد و بقیه جز همراهی و همکاری کار دیگری نکنند. آمریکایی که مدام در حال خروج است؛ خروج از پیمان مبارزه با تغییرات اقلیمی پاریس، خروج از یونسکو، خروج از پیمان تجاری نفتا و البته تلاش برای خروج از پیمان هسته ای 5+1.