بیش از یک ماه است که دیگر صدای گرم لالایی مادر در این خانه به گوش نمی رسد؛ اما ایثار و فداکاری مادر انگار سرتاسر این خانه را دربرگرفته و در گوشه گوشه آن پیداست. «مانیاد» خیلی زود آغوش گرم و پرمهر مادر را از دست داد، اما با این ایثار، کانون چندین خانواده به وجود پرمهر مادرانه گرم شد. او بعد از به دنیا آوردن فرزندش تسلیم مرگ شد اما با اهدای اعضای بدن خود، موجب بقای مادرانی شد که بتوانند برای فرزندان شان مادری کنند. او، بی گمان، نام خود را برای همیشه بر تارک بنای یادبود «مادرانه ها» حک و ماندگار کرد. شکوفه محبی آخرین ساعت های عمر را در حالی گذراند که داشت نوزادش را شیر می داد؛ گرچه ساعتی بعد بر اثر بیماری ناشناخته ای مرگ مغزی شد.