با وجود اینکه در دوره قاجار یک بیمارستان برای شهروندان در تهران و دیگری در مشهد برای استفاده زائران وجود داشت، در حدود سال 1880 یک نسطوری(پیروان شاخه ای از مسیحیت) از سلماس مدعی شد که در تمام ایران، حتی یک بیمارستان و یک دواخانه خیریه نیز وجود ندارد که آشکار است این گفته غلط است. بیشتر تعجب برانگیز است که توجه شود که او حتی از بیمارستان/ دواخانه میسیونری آمریکایی در ارومیه نیز یادی نمی کند.

این درست است که در دهه1860، بیمارستان تهران وضعیت بسیار تاسف باری به عنوان چنین نهادی داشت، اما این وضعیت در دهه 1870 تغییر کرد. افزون بر بیمارستان ارتشی جدید سال 1868، یک بیمارستان شهری دیگر در سال 1874 یا در همین حوالی ساخته شد. بیمارستان جدید زمانی ساخته شد که ناصرالدین شاه از اولین سفرش به اروپا برگشته بود. حاج حسن خان مشیرالدوله «وزیر اعظم» می خواست یک بیمارستان شبیه آنچه در اروپا دیده بود در تهران بسازد. او علی اکبر خان (تازه فارغ التحصیل دارالفنون) را به خدمت ساخت مریضخانه دولتی (که بعدها سینا نامیده شد) فرا خواند و او نیز در این بیمارستان تا سال 1880 خدمت کرد. آنگاه به مشهد- جایی که مشیرالدوله رئیس بخش مدیریتی مجموعه حرم مطهر بود -رفت و براساس این درخواست، بیمارستان رضوی را در آنجا تاسیس کرد که از منابع مالی خود حرم مطهر، تامین مخارج می شد.