پیش از هر چیزی، شاید بهتر باشد به جای نوشتن حرف های تکراری، برای یک بار هم که شده از وضعیتی که بعد از فوت محمدرضا رستمی، همسرم، پیش آمد، حرف بزنم. بعد از این اتفاق، من و خانواده او با دو موضوع روبه رو شدیم؛ نخست پرونده پزشکی و دیگری ماجرای کتابخانه ای که قرار بود به اسمش در شهر زادگاه او تاسیس شود. داستان پرونده پزشکی که حالا کمیسیون پزشکی برای آن حکم 10 درصد قصور داده است، یکی داستان است پر آب چشم. مثل همه قصه هایی که با این موضوع، در جامعه روی می دهد. ما همچنان با دیوار بلند بی اعتمادی، سوءتفاهم و البته بی مسئولیتی روبه روییم. در این مدت آن قدر حرف های عجیب وغریب شنیده ام که باورم نمی شود