این روزها جامعه ما در دام تصمیم گیری های کوتاه مدت گرفتار شده است. انگار به عارضه نزدیک بینی مبتلا شده ایم و دوردست ها را نمی بینیم. افق دید و تصمیم گیری ما هفتگی است و در بهترین حالت می توانیم برای یک ماه برنامه ریزی کنیم. مثلا درک سمت وسوی سیاست‎های اقتصادی از توان ما خارج است. در عالم سیاست نیز هر روز با ماجراجویی اظهارنظرهای هزینه زای سیاستمداران مواجه هستیم.

گاهی مناقشات سیاسی داغ می شود و گاهی همدلی و همسویی به اوج می رسد. فضای سیاسی حالت سینوسی گرفته و هیچ صلحی در کشور بیشتر از دو ماه دوام نمی آورد. هیچ نشانه ای مبنی بر تفاهم حداقلی درباره مسائل مهم در کشور وجود ندارد. مثلا برجام مورد تایید دو قوه است؛ اما یک قوه با آن مخالفت می کند.