ساعت از حوالی 18 گذشته است، تیتر روزنامه پیرمردی که بر صندلی مترو تکیه زده توجهم را جلب می کند؛ مدیر کل استانداری تهران: «رشد مهاجران در حاشیه پایتخت؛ افزایش سالانه 200 هزار مهاجر به تهران» با خودم فکر می کنم اگر این مهاجران مسافر مترو باشند، گذرشان به کدام ایستگاه ها خواهد افتاد و افزایش تعداد آنها چه تصویری خلق خواهد کرد؟

نگاه اول؛ ایستگاه شهید بهشتی- از این ایستگاه دو خط 1 و 3 عبور می کند. حاشیه نشین ها اگر ساکن جنوب غربی بوده و شاغل اداره های دولتی در حوالی میدان هفت تیر یا عباس آباد (مصلی) باشند با قطار های خط 1 که هر سه دقیقه حرکت دارند جمع شده و به طبقه پایین ایستگاه می آیند. در طبقه پایین اما سرفاصله قطار آزادگان حدود 12 دقیقه است و چیزی حدود 2 یا 3 قطار مسافر در آنها دپو خواهد شد. ازدحامی که در ایستگاه های تئاتر شهر و راه آهن بسختی اجازه ورود به واگن را می دهد.

نگاه دوم؛ ایستگاه دروازه دولت- وضعیت این ایستگاه کمی متفاوت است. در این ایستگاه معمولا شاغلین میدان های انقلاب، فردوسی و آزادی با خط 3 جمع شده و با خط 1 به سمت ایستگاه شهرری سرازیر می شوند. راهروهایی باریک که در اوج ازدحام کیپ تا کیپ پر از مسافر می شوند. مسافرینی که معمولا از این خط برای عبور به دروازه شمیران و سپس ایستگاه های خط 2 بهره می گیرند.

نگاه سوم؛ خط بین شهری 5- در این خط دو نوع قطار عادی و تندرو فعال هستند و ما در دو جا می توانیم تصویر ازدحام را ببینیم. نخست واگن قطار های تندرو که با وجود دوطبقه بودن، حتی در میان فضای صندلی آن نیز مسافر می ایستد و دوم ایستگاه کرج؛ هنگام تخلیه واگن های مملو از مسافر شاید چیزی حدود 5 دقیق طول بکشد تا مسافران بتوانند از راهروهای باریک به سمت سالن ایستگاه راه پیدا کنند. دسته پر ازدحام مسافران به آهستگی از پله های ایستگاه دروازه دولت می گذرد، مسافری در کنار دیوار ایستاده و به آنها خیره شده است؛ شاید او هم تیتر و خبر روزنامه را مبنی بر رشد مهاجران دیده است و از خود می پرسد آیا ایستگاه های مترو ما که عمدتا طراحی شان قبل از رشد شهرنشینی تهران است خود را با این افزایش جمعیت تطبیق خواهند داد؟