طه رمضان، نطقش کوتاه است و پر از ادای صلح طلبی، بدون اینکه چیزی از شروع جنگ، جنایت های جنگی، استفاده از سلاح های شیمیایی و وضع متزلزل حکومت عراق بگوید. پنبة تمام حرف هایی که می زند، در نطق روز قبل خورده. با اینکه دیروز آن همه جرم بزرگ و نابخشودنی، با منطق و استدلال، در مورد حکومت بعثی مطرح شد، اما طه رمضان، مانند کودک قدی که در بازی شکست خورده و از دور سنگ پرتاب می کند، حرف برخی از انقلاب بریده ها را وسط می کشد که روزی در جریان مبارزات و تشکیل نظام بودند، اما زود نفاقشان برای مردم رو شد و بالاخره از ایران فرار کردند. بعضی از آنها آن قدر ذلیل بودند که به پناه قاتل مردم ایران، صدام رفتند. حالا این چند نفر، تنها دستمایة معاون صدام برای مقابله با قدرت سیاسی ایران است. این صحبت های طه رمضان اصلا مناسب اجلاس سران عدم تعهد نیست و باز هم جایگاه او را پایین می آورد.