خروجی نشست سران اروپا در بروکسل بویژه مواضع کشورهای فرانسه، انگلیس و آلمان درباره سیاست جدید دولت ترامپ در قبال کشورمان بیانگر این است که اروپا همچنان از برجام حمایت می کند، اما اینکه این حمایت با توجه به نوع و حجم مراودات طرفین تا چه میزان از نظر ظرف زمانی و حدت و شدت آن ادامه خواهد داشت، قابل امعان نظر است. از این منظر عقلانیت حکم می کند رهیافت حاصله را حداقل به عنوان یک امتیاز مثبت و یک فرصت مهم لحاظ کنیم.

مضاف بر این مصالح و منافع کشور اقتضا می کند ما تقابل اروپا با امریکا را تقسیم نقش و انداختن کشور از چاله به چاه ترسیم نکنیم و به قول حجت الاسلام والمسلمین ناطق نوری با سیاست های ترامپ همسو نشویم. مخالفت اروپا با امریکا در این مقطع واقعیت ملموسی است و ارتباطی به دفاع اروپا از کشورمان ندارد. در این شکی نیست که آنچه اتحادیه اروپا انجام می دهد، صرفا در چارچوب حفظ منافع و مصالح خود است، چنانچه این موضوع را در دو دهه مذاکره و چالش پیرامون پرونده هسته ای و همراهی با سیاست های امریکا ثابت کرده است.

با این حال به نظر می رسد از یک سو اروپایی ها با ایران در بخش هایی اشتراک منافع و از سوی دیگر با سیاست های حاکم بر کاخ سفید در حوزه هایی زاویه پیدا کرده اند.

حوزه های اقتصادی و بحث های معطوف به تروریسم که این روزها اروپا بشدت از ناحیه آن احساس خطر می کند، شاید مهم ترین حوزه هایی باشند که تهران و بروکسل می توانند همکاری های راهگشایی در آن داشته باشند. اروپایی ها نگاه واقع بینانه تری نسبت به تحولات خاورمیانه و ریشه های ایجاد افراط گری و پیامدهای اشاعه آن در سایر نقاط دارند همچنان که نسبت به نقش آفرینی تهران در مبارزات ضد تروریستی هم چنین نگاهی دارند.

بنابر این حکایت از چاله به چاه افتادن، زمانی مصداق خواهد یافت که از رصد تحرکات بدخواهان غفلت کرده و از شکاف ایجاد شده در روابط اروپا و امریکا بهره نبریم و همسو با سیاست های ضد ایرانی ترامپ، خود نیز در اجماع سازی علیه کشور سهیم شویم. مسئولان، عقلا و گروه های مختلف سیاسی به مشکلات موجود و پیش روی کشور آگاه هستند. دمیدن بر طبل منافع حزبی و جناحی به قیمت نادیده گرفتن یا قربانی کردن منافع ملی آسیب جدی است که این روزها باید بیشتر مراقب آن بود.