از پژواک صدای خنده هایم لبخند می زنم. بعد از مدت ها شادی را در سلول هایم متبلور می بینم. با کوچک ترین طنز هوشمندانه، ذهن رهایم می خندد. اردیبهشت پاییز، بهار را میهمان جسمم کرده است. گویی همیشه عمر هیچ نشانه ای از خانه کردن «ام اس» در جسم و جانم نداشته ام. آبان، مهربان تر از همیشه، مهر زندگی را در رگ هایم جاری کرده است. در کوچه می پیچم. زنی پای راستش را روی زمین می کشد. ترس در ذهن و جانم جوانه می زند. صحنه تلخ سال های بیماری زنده می شود؛ «گرگ خفته»؛ پزشکان به تاری دید، ایجاد حالت غیرمتعارف دوگانه بینی یا دوبینی و دیدن سایه در کنار هر آنچه فرد می بیند، می گویند. این نشانه ها تنها علائم هشداردهنده