گروه هنر: روز گذشته گفت وگویی از امین عظیمی، منتقد تئاتر، با محمد مساوات، کارگردان نمایش «این یک پیپ نیست»، در صفحه 12 با تیتر «تئاتر وانموده ها: بیگانگی، بازیگوشی و اضطراب» منتشر شد و ادامه آن نیز در همین صفحه آمد، درحالی که بخشی از گفت وگو سهوا بیرون مانده بود. با پوزش از آقایان عظیمی، مساوات و خوانندگان محترم آن بخش محذوف، در ادامه می آید:

عظیمی: بر این مبنا این آدم های گرفتارشده در هزارتوی روایت اجرا، تجسم نگاه تو به جایگاه انسان در گستره هستی است؟ امری که می تواند در مواجهه با آن مخاطب را دچار اضطراب یا واماندگی نسبت به بن بستی که شخصیت ها در آن گرفتار شده اند بکند. شکلی از انسداد خشونت بار که این پرسش را برای او رقم می زند که چرا آدم ها در این وضعیت قرار می گیرند؛ مثلا در فیلم «بازی های خنده دار» (میشائیل هانکه) دو جوان سادیست، وارد خانه ای می شوند و به خشونت بارترین شکل ممکن اعضای یک خانواده را نابود می کنند. در آنجا سازوکاری روان شناسانه جاری است، اما در «این یک پیپ نیست» همه آنچه در حال انعکاس است در خود اثر متوقف می شود....

مساوات: من فکر می کنم باید «این یک پیپ نیست» را در امتداد تجربیات قبلی ام در نظر داشته باشیم. این اجرا به گونه ای اپیزود پایانی نمایش «خانه-واده» است. در آنجا چه اتفاقی می افتد؟ هرکدام از اعضای خانواده شروع می کنند خانواده فرضی خودشان را ساختن، چون به این شکل است که می توانند مدیریت بهتری بر جهانشان داشته باشند. حالا در این اجرا داریم در امتداد آن مسیر حرکت می کنیم. کارهای من اغلب به سمت فضاها و موقعیت های تراژیک می رود.... با اینکه در اینجا وجوهی عاشقانه هم قابل مشاهده است، اما بعد از «بازیخانه...» هیچ وقت جنبه ای عشقی در کارم نبوده است.

عظیمی: اما بالاخره تئاتر امکانی است تا از طریق آن به جهان نگاه کنیم و آن را به پرسش بکشیم....

مساوات: راستش قائل به این نیستم که آدم دغدغه مندی باشم و حداقل در این اجرا بخواهم با تئاترم امری را بازتاب دهم.