«واقعیت زندگی پیرامون، بواسطه کارگر بودن خانواده ام، برایم کاملا ملموس بود اما مادربزرگم «بی بی» با روایت افسانه های کردی، درشکل گیری و پرورش یک ذهن تخیل پردازدر من خیلی کمک کرد. هنگامی که در کرمانشاهان دستگیر شدم، ضبط صوتی به همسرم «شهناز» دادم تا آن افسانه ها را از زبان «بی بی» و دیگران ضبط کند ونگذارد که کارم متوقف شود. پرورش تخیل، برای درخشیدن ما درسطحی جهانی، خیلی مهم است و فکر می کنم که یکی از وظایف عمده مدارس ما، پرورش دادن تخیل بچه ها است.» این جملات نویسنده ای است که راوی درد و فقر همه ما بود. کسی که به واقعیت چنان که خود می گوید لباسی از داستان می پوشاند تا قصه های اندوهبار مردمان این سرزمین فراموش نشود. علی اشرف درویشیان اگرچه بعد از یک دوره بیماری طولانی مدت چشم از جهان فرو بست و اگرچه در سال های اخیر فعالیت ادبی چندانی نداشت اما هرگز قلم را ترک نکرد و هرگز از نوشتن دست نکشید. تاثیر او و ادامه دادن راهی که صمد بهرنگی در ادبیات و بخصوص ادبیات کودک گشود، حالا نکته ای است که صاحبنظران باید درباره آن قلمفرسایی کنند. مصاحبه منتشر نشده مختار شکری پور با علی اشرف درویشیان بزودی در «ایران» چاپ می شود. بخوانید و با دنیای آقای نویسنده ای که تا ابد نویسنده باقی خواهد ماند آشنا شوید.