ادبیات کودک ایران یکی از پیشگامان خودرا از دست داد. علی اشرف درویشیان که از خانواده ای تنگدست برخاسته بود، در آثارش به مشکلات، تنگناها و آرمان های طبقه محروم توجه داشت و در داستان هایش به جهل و خرافه و تقدیرگرایی می تاخت. او در آثارش که اغلب مورد بی مهری اداره سانسور آن زمان قرار می گرفت و گاه مجبور می شد نوشته هایش را با نام مستعار منتشرکند، به این بی عدالتی ها معترض بود و به انسان به عنوان موجودی آگاهی بخش که می تواند برتقدیر محتوم خود فایق آید و آن را دگرگون کند اعتقاد داشت.

در اسفند سال گذشته، داوران فهرست لاک پشت پرنده از این نویسنده پیشکسوت و آرمان خواه که عمری را برسر عشق به ادبیات و کودکان سرزمینش گذاشته، تقدیرکردند که متاسفانه بیماری اجازه نداد که او در جشن حاضر شود. درقسمتی از این تقدیرنامه آمده است: «ادبیات کودک ایران در نیم قرن گذشته، تحولات بسیاری را ازسرگذرانده است. سلیقه و ذائقه کودکان ونوجوانان تغییرات بسیاری داشته است و تلقی از ادبیات کودک نیز با دگرگونی های بسیاری روبه رو بوده است، اما آنچه اهمیت خودرا از دست نداده، نگاه انسانی به ادبیات کودک و به خود کودکان است. آنچه در آثار جناب عالی همچنان برای نویسندگان نسل جدید آموزنده است، توجه به کودکان محروم، نداری و فقر و حضور فعال و کنشگرانه آنان در زندگی است.» درویشیان علاوه بر داستان و قصه هایی که برای کودکان و نوجوانان نوشته، چند مجموعه داستان و رمان برای بزرگسالان دارد که بیشتر از خاطرات و گذشته خود او مایه گرفته است. درویشیان در زمینه جمع آوری فرهنگ مردم کرد نیز کارکرده است. همچنین با همکاری رضا خندان مجموعه بیست جلدی فرهنگ افسانه های ایران را گردآوری کرده است که می تواند منبع خوبی برای پژوهشگران افسانه های مردم ایران باشد.

درویشیان از جمله نویسندگانی است که تا پایان عمر به آرمان های عدالت طلبانه خود وفادار ماند و همانند بسیاری نان به نرخ روز نخورد و هزینه اش را نیز پرداخت کرد؛ از نسل انسان هایی که تکرار نمی شوند.