در آموزه های اهل بیت(ع) به ویژه ائمه اطهار(ع) طلب یاری کردن توسط آن بزرگواران مطرح شده است، سوال اصلی این است که چگونه می توان به ندای «هل من ناصر ینصرنی» آن ذوات مقدسه لبیک گفت و یاران واقعی آنان بود؟

در سه بخش قبلی پاسخ به این سوال به ندای یاری طلبیدن امامان معصوم(ع) و چگونه دستیابی به خصلت های چهارگانه مانند: ورع، اجتهاد و عفت پرداختیم. اینک در بخش پایانی دنباله مطلب را پی می گیریم.

بسیار پیش می آید که پس از فعالیت ها و تلاش های فراوان، انسان با حاصل مطلوبی روبه رو نمی شود. اینجاست که افراد به فکر فرو می روند که مشکل کار در کجاست؟ بنابراین اگر رخنه ها و شکاف ها را نبسته باشیم، تلاش ها هرز می روند و حاصلی نمی ماند و تنها کسانی که اهل سداد هستند می توانند از زحمات بهره مند شوند. حال باید ببینیم چه کسانی اهل سداد هستند؟

1- کسانی که محاسبه مستمر و جمع بندی مداوم و پیوسته دارند: انسان ها همیشه در جاده های هموار در حال حرکت نیستند. زندگی پر از فراز و نشیب و چالش ها است و آفت ها و آسیب های سرراه هم فراوان هستند که هر کدام می توانند شکاف ها و رخنه هایی را بیافرینند، با این حساب نمی توان بدون محاسبه مستمر و جمع بندی پیوسته به راه خود ادامه داد. امام صادق(ع) می فرماید: «لیس منا من لم یحاسب نفسه فی کل یوم» هر کس که پیوسته خود را روزانه محاسبه نکند، و از خودش حساب نکشد از ما نیست (وسایل الشیعه، ج16، ص95) زیرا حرکت بدون محاسبه مستمر به بی حاصلی می انجامد و به بیراهه می کشاند.

2- کسانی که به مجموعه نیازها و کارها می نگرند و کارها را از دم دست شروع نمی کنند: اقدام به هر کاری باید براساس نگاهی جامع نگرانه صورت پذیرد. باید نقاط ضعف و قوت دیده شود و به دنبال جبران کاستی ها و کسری ها بود. در غیر این صورت ممکن است هزینه های انسانی و مالی، صرف بایسته ها نشود، و ضرر و زیان به بار آید و کاری موثر انجام نگیرد. در واقع برای دستیابی خصلت سداد، تمامی خصلت های ورع، اجتهاد و عفت را باید بکار گرفت، زیرا اهل سداد باید خود مسدد باشد و تمامی کسری هایش را پر کرده باشد.