انسان باید در دنیا زندگی کند، ولی مستغرق آخرت باشد تا این گونه مظهر اول و آخر باشد و دوره را در دنیا تمام کند نه آنکه بگذارد در آخرت به این پایان دوره برسد؛ یعنی اگر به اختیار به این پایان نرود به زور می برند.

انسان عاقل کسی است که در همین دنیا دوره کمال را کامل می کند و اجازه می یابد تا درک درستی از هر ملک و ملکوت و دنیا و آخرت داشته باشد و موقعیت و وضعیت خویش را بدرستی درک کند و بر اساس آن عزم و همت عالی داشته باشد. از این رو امیرمومنان علی(ع) می فرماید: فکونوا من ابناء الآخره؛ از فرزندان آخرت باشید.(شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج2، ص318)

کسی که فرزند آخرت است، دنیا را برای آخرت می خواهد و آن را مزرعه آخرت می داند که باید در آنجا درو کند و از ثمراتش بهره برد. پس چنانکه اباعبدالله امام حسین(ع) می فرماید باید به گونه ای با دنیا برخورد کرد که گویی دنیایی نیست: اما بعد فکان الدنیا لم تکن و کان الآخره لم تزل و السلام؛ دنیا گویی نبود و گویی آخرت از ازل بود.(کامل الزیارات،ابن قولویه القمی، ص76.)

فرزندان آخرت در زمین زندگی می کنند ولی در دنیا زندگی نمی کنند، زیرا یا در مقام نظر به ملکوت هستند (اعراف، آیه 185) یا در مقام رویت ملکوت. (انعام، آیه 75) از این رو ملکوت همه چیزی را می بینند و فرق چیزهای بهشتی و دوزخی را می یابند و بر اساس آن با آن چیزها تعامل می کنند. لذا به غذایی دست نمی زنند که آتش است و کاری نمی کنند که شراره عمودین آتش دوزخ می باشد.