وقتی انسان در مسیر قرار می گیرد، خدا آنقدر شیرینی نصیب می کند که رسول خدا(ص) به امام حسین(ع) فرمودند: و یستشهد معک جماعة من اصحابک لا یجدون الم مس الحدید؛ با تو گروهی به شهادت می رسند که درد نیزه و شمشیر را احساس نمی کنند. (بحارالانوار، ج 45، ص80)

کسانی که با حسین بودند در عاشوا درد و تیزی تیغ و خنجر را نیافتند و احساس نکردند. چون اگر کسی راه افتاد، دیگر درد عشق خدا، به او مجال نمی دهد که درد شمشیر را احساس کند.

چرا قرآن به زنانی مثال می زند که در زمان یوسف بودند؟... زنان مصر عاشق یوسف شدند. آن هم یک لحظه یوسف را دیدند. وقتی چشمشان به جمال زیبای یوسف افتاد، او را بزرگ دیدند و دست هایشان را بریدند و متوجه نشدند. چطور روز عاشورا کسی تمام جانش مملو از عشق خدا باشد و جمال او را ببیند و درد شمشیر حس کند؟ این من هستم که کوچک ترین درد مرا به فغان می آورد. چون نمی توانم جمال او را ببینم. چشمم بسته است.

لذا می گوید: اگر راه افتادی، آرام آرام ما چشمت را اصلاح می کنیم. حتی این چشمی که سال ها خطا می دید تعمیر و جراحی و سالمش می کنند. چشم وقتی به جمال دل آرای خدای متعال می افتد و او را ملاقات می کند، دیگر هیچ دردی را احساس نمی کند.