یادداشت های «فلسفه در خیابان» کوششی است برای اندیشیدن به مسائل روزمره با مفاهیم و ابزارهای فلسفی. تلاشی برای نزدیک شدن به فلسفه و مباحث دشوار و پیچیده آن. انتخاب موضوع کاملا تصادفی و بر اساس دغدغه های روزانه بوده یا از حوادث و وقایع روز نشات گرفته است. از انتشار نخستین شماره از یادداشت های «فلسفه در خیابان» تقریبا دو سال می گذرد. نتیجه این یادداشت ها برایم بسیار مهم و گاه شگفت انگیز بوده است، خوانندگان عزیز و بزرگواری تماس گرفته اند و تشویق کرده اند و در ضمن نکات بسیار ارزنده ای را گوشزد کرده اند. البته همین موضوع گاهی سبب شده که در نوشتن آنها بسیار وسواس به خرج بدهم و همین احتیاط بیش از اندازه باعث شده خطاهایی فاحش بکنم. ضمن آنکه وقتی آدم می داند چه کسانی ممکن است یادداشت هایش را بخوانند، ناگزیر دست به عصا می شود و نمی تواند به راحتی کلمات را به کار ببرد و جملات را مرتب کند.یکی از عزیزترین این خوانندگان استاد عزت الله فولادوند، مترجم نام آور آثار فلسفی است که تاکنون چندین بار در تماس هایی که از سر لطف با نگارنده داشته، به این اشاره کرده که این یادداشت ها را می خواند و البته نکات آموزنده ای را نیز متذکر شده اند. برای نمونه آخرین بار به یک اشتباه نگارشی نگارنده اشاره کردند و متذکر شدند که «سوال کردن» درست است، نه «سوال پرسیدن». همچنین پیشنهاد داشتند که به جای تعبیر «تو دستی» از اصطلاح «دم دستی» استفاده کنم. گفتنی نیست که این پژواک ها تا چه اندازه دلگرم کننده و امیدبخش است و تا چه مایه نگارنده را به ادامه راهی که شروع کرده ترغیب می کند. این همه را نوشتم تا تاکید کنم که تا چه میزان نگارش این یادداشت ها فرح بخش و همچنین دشوار است، سختی و دشواری ای که البته لذت بخش و شیرین است و برای نگارنده بیشترین بهره مندی را داشته است. امیدوارم خوانندگان نیز در این شادمانی سهمی داشته باشند و اگر انتقاد یا نظری دارند، با نگارنده از طریق ایمیل mohsen. azmoodeh@gmail. com در میان بگذارند و او را در بهتر شدن و کم خطا شدن این یادداشت ها یاری برسانند.