هوای پاییزی پایتخت رو به خنکی رفته است، گاه گداری بادی ملایم دسته ای از برگ ها را بر سر و روی خیابان می ریزد. آن طرف تر در کنار پیاده رو و درهای زرد رنگ پست برق افرادی با چهره های خسته و بدن های بی حال روی کارتن و زیراندازهایی به خواب رفته اند، انگار از همهمه شهر هیچ خبری ندارند. از دید عابری که از سمت دانشکده فنی سراشیبی پیاده رو را به پایین آمده این آدم ها متکدیانی به نظر می رسند که سقفی و چاردیواری برای زندگی کردن ندارند، اما این آدم ها نه متکدی هستند و نه بی خانمان، این افراد به منظور درمان و انجام امور پزشکی به پایتخت آمده اند. شاید گذر برخی شان برای نخستین بار به پایتخت افتاده است و باز هم شاید از استانی بسیار دور افتاده به شهر آمده اند. در کنار این شایدها اما یک چیز تقریبا قطعی وجود دارد؛ اکثر ساختمان های اداری و خدماتی پایتخت چندین دهه قبل طراحی و ساخته شده اند یعنی زمانی که نه موج مهاجرت به شهر فزونی گرفته بود و نه جمعیت شهر زیاد شده بود. فرقی نمی کند بیمارستانی در خیابان امیرآباد یا حتی ساختمان راه آهن؛ کافی است زمان این عکس را به نیمه شب ببرید و البته مسیرتان را هم به جنوب و میدان راه آهن تغییر دهید، آن زمان مسافرانی را خواهید دید که قطارشان نیمه شب به تهران رسیده است، مسافرانی که برخی هیچ آشنایی در شهر ندارند و تا زدن آفتاب و رفتن به یک مسافرخانه چند ساعت فاصله دارند و در نتیجه مجبورند روی نیمکت های مجاور ایستگاه به خواب بروند. این یک حقیقت است، پایتخت با وجود همه گستردگی اش مکان چندانی برای اسکان عمومی مسافران ندارد و اگر هم دارد اطلاع رسانی چندانی پیرامون آن صورت نگرفته است و با این وضعیت باید شاهد مناظر و افرادی باشیم که تفکیکشان از کارتن خوابی و بی خانمان ها کار سختی شود.