بنیتو موسولینی که در 29 ژوئیه سال 1885 در کشور رومانی متولد شده بود، در مارس 1919 حزب ناسیونال فاشیست را در ایتالیا تشکیل داد که شامل بسیاری از جانبازان بیکار جنگ، «سلام رومی» و «پیراهن مشکی های» موسولینی (سازمان هوشیاری و سرکوب ضد فاشیسم) بودند. سازمانی که او بنیان گذاری کرد مانند همتای آلمانی خود گشتاپو بود که وظیفه سرکوب مخالفان فاشیسم و مخالفان شخص موسولینی را بر عهده داشت.

موسولینی در اکتبر 1922 به دستور ویتور امانوئل سوم پادشاه ایتالیا دولت جدید این کشور را تشکیل داد و به نظام اقتصادی ثبات بخشید و ایتالیا را از بحران اقتصادی نجات داد. به دنبال آن، مردم خیلی سریع اورا «دوچه» یا پیشوا خواندند؛ از عناوین رسمی دیگر او می توان به جناب بنیتو موسولینی، رئیس دولت، رهبر فاشیسم و بنیانگذار امپراطوری اشاره کرد.

وی در نوامبر سال 1936 با تصور اینکه کشورهای اروپایی به زودی بر محور ایتالیا و آلمان استوار خواهند بود واژه «متحدین» را ساخته و معاهده ای نیز به نام «پیمان پولادین» را با آلمان نازی امضا کرد.

موسولینی در مصاحبه معروف خود در سال 1945 اینگونه گفت: «ستاره من سقوط کرده است. دیگر هیچ انگیزه مبارزه ای در من باقی نماند. من کار وتلاش می کنم، در حالی که می دانم تمام اینها یک نمایش مضحک است... من چشم به پایان این تراژدی دوخته ام و به طرز عجیبی از همه چیز فاصله گرفته ام، از بازیگری هیچ نمی دانم. احساس می کنم من آخرین تماشاگر هستم»

اما با تمام این تفاصیل، بنیتو موسولینی و معشوقه اش کرا پتاچی در 27 آوریل 1945 توسط پلیس ایتالیا در تزدیکی روستای دونگو بازداشت شدند و سپس توسط کمیته آزادیبخش ملی کلونل والریو با ضرب گلوله به قتل رسیدند.

ذکر این نکته ضرورت دارد که در طول جنگ تغییرات بنیادی در دیدگاه های موسولینی به وجود آمد. این تغییرات احتمالا به دلیل نفوذ ناسیونالیسم به ارث رسیده از پدر وی ایجاد شد. موسولینی دعوت میهن خویش را در زمان نیاز اجابت کرد. او کوشید تا یک امپراطوری ایتالیایی را ایجاد کند که برترین قدرت در جهان قلمداد شود. موسولینی رهبری بزرگ بود که قدرت مطلق او را مست کرد ومنجر به سقوط وی شد و به رویاهای او درباره یک ایتالیای سلطنتی پایان داد.