در سال های بعد از قیصر که ناگهان خیل عظیمی رفیق گرمابه و گلستانش شده اند و بسیار کسان به فراخور سلیقه و دیدگاه شخصی به توصیف چهره ای دلخواه خود از او پرداخته اند، زیاد خوش ندارم که پیش روی همگان، دفتر پربرگ خاطره هایم را از سال های خوشه چینی و همنفسی و دلباختگی ام به آن یوسف مصر معنا ورق بزنم. هم به احترام نام بلندش، هم به حرمت خانواده دلبند و دوستان عزیزتر از جانش که احساس می کنم آنها نیز ترجیح داده اند، از حجم گفتار و نوشتار خود پیرامون آن عزیز بکاهند. اما پرسش دوست گرامی روزنامه نگارم به جنبه ای از شخصیت قیصر اشاره داشت که نتوانستم اهمیت آن را نادیده بگیرم و طبق روال معمول سال های اخیر، عذر