چند روز پیش به دعوت شاعر نازنین و دوست داشتنی، استاد محمدرضا عبدالملکیان عزیز، در خانه هنرمندان به تماشای فیلم مستندی از زندگی او با عنوان «جهان را به شاعران بسپارید» نشستم. سخن گفتن پیرامون کیفیت فنی این فیلم در تخصص من نیست. اما به عنوان کسی که سال هاست عبدالملکیان را از نزدیک می شناسم، معتقدم جای طرح یک نکته بسیار مهم در این فیلم خالی بود و آن اعتقاد عمیق عبدالملکیان به «چندصدایی» است. شاعران زیادی را می توان نام برد که در این سال ها و دهه ها به سطوح بالای مدیریتی در حوزه فرهنگ رسیده و در ریل گذاری فرهنگی کشور سهیم بوده اند. اما تفاوت عبدالملکیان با اکثر و حتی تمام آنها این است که او اعتقادش