«نیاز چندانی به پیشگویی یا تحلیل سرآمدان داخلی یا ناظران رسمی و غیررسمی خارجی برای شناخت فرد یا جریانی که رهبری جنبش ضدشاه را برعهده داشت، نبود. در این زمان دیگر آیت الله العظمی خمینی آشکار و انکارناشدنی به رهبر بی چون و چرای انقلاب اسلامی تبدیل شده بود.

در این شرایط، دولت جمشید آموزگار که عمدتا با هدف حل و فصل مشکلات اداری و اقتصادی بر سر کار آمده بود، پس از یک سال، کارآیی خود را از دست داد. فصل که به میانه رسید، آموزگار جای خود را به جعفر شریف امامی داد که با برنامه سرعت بخشیدن به آزادی های سیاسی، اجازه دادن به فعالیت احزاب سیاسی مخالف، بازگرداندن دانشجویان مخالف اخراجی به دانشگاه ها، گفت وگو با رهبران جامعه مذهبی و دستگیری خرابکاران و عوامل تخریب و آتش سوزی وارد صحنه شد، چنانکه در گزارش های گوناگون آمریکایی و بریتانیایی آمده، گمان شاه بر این بود که شریف امامی با استفاده از سابقه خانوادگی روحانی خود خواهد توانست به مصالحه با رهبری روحانی نهضت دست یابد.»