خوش قول است و وقت شناس؛ این را دقیقه شمار نرسیده به ساعت مقرر مصاحبه نشان می دهد. به بهانه اکران فیلم «یک قناری و یک کلاغ» به روزنامه ایران آمده است، آن هم برای نخستین بار. وارد سالن انتظار که می شود برای همکاران بخش خدماتی پرسونای آشنای زنی آرام و موقر در آثار سینمایی است.

قرار است راجع به نخستین تجربه کارگردانی اصغر عبداللهی با او صحبت کنیم اما مگر می شود با بازیگری که فلسفه خوانده، یک کتابخوان حرفه ای است و موسیقی را می شناسد و سکانس های به یادماندنی سینما به صدایش گره خورده است همصحبت شد و کلام را به حوزه سینما و یک فیلم خلاصه کرد. خوش صحبت است و پاسخ هایش به هر پرسش روایت غیرخطی است، برای استناد به گذشته بک گراند می زند، حافظه خوبی دارد و سکانس به سکانس کلامش را طوری تصویر می کند که گویی در صحنه حضور داری و در نهایت به یک پایان بندی مشترک می رسی. آنها که با هنگامه قاضیانی همکلام شده اند حتی دقایقی، می دانند که نوشتن این عبارات درباره او و گفتن از انرژی مثبت اش اغراق نیست و بی تعارف یک تمجید ممدوح است. نیمه آبان ماه و عصر پاییزی روز دوشنبه میهمان مان بود و با او از نقش آفرینی در آثار کم بازیگر، نشانه شناسی در سینما، عشق در دوران گذشته و امروز، تفاوت های جامعه امروز، تئاتر و البته موسیقی صحبت کردیم که متن کامل آن بزودی در صفحات فرهنگی روزنامه ایران منتشر می شود.