زندگیمون شده بود تو یک قاب بی ارزش الکترونیک که دنیامونم به اندازه همون صفحه اش کوچک شده بود... تو روز چند میلیون عکس منتشر می کردیم و کوچک ترین قصه زندگیمون رو شاهنامه می کردیم، خیلی شیک و تر و تمیز تحویل همین دنیای کوچکمون میدادیم و فکر کردیم قراره مدال جام باشگاه های عکاسان مقیم ایران رو به ما بدن... روزانه از کولبر ها، زندانی ها، گرسنگان سومالی، زندگی کردن تو این جهان سوم و... هر بدبختی و بیچارگی خودمون و مردم رو اشتراک گذاشتیم به اسم همدلی و نفهمیدیم که همدلی فقط در اشتراک یک سری عکس و فیلم نیست... هیچ وقت صادقانه نیومدیم همدلی مون رو ابراز کنیم و حالا ما موندیم و 500 نفری که صادقانه و بدون هیچ کدوم از این داستانا دیگه پیشمون نیستن، شاید هیچ نسبتی باهاشون نداشته باشیم اما... فقط این دفعه بیاییم نسبت انسانیت مون رو از نسبت خانوادگیمون محکم تر کنیم. شایدم دنیامون بزرگ تر شد... آره پشت سرت رو نگاه کن، شاید داره فرشته ای پرواز میکنه و بدون اون فرشته الان سرش زیر خروار ها خاکه و روحش داره پرواز میکنه...