تصویر را که می بینم مصرعی از حافظ لبانم را حرکت می دهد: ای غم بگو از دست تو آخر کجا باید شدن. تصویر زن زلزله زده سرپل ذهابی است که مستاصل از برانکاردی آویخته شده، چنان که انگار آخرین بخت و برگ زندگی اش روی آن برانکارد برای همیشه خفته است. تصویرهای بعدی هم می آیند و تلخی پشت تلخی بالا می آید در حالی که مفری نیست و تو باید زیر آوار این غم بروی. گاهی شانه های یک کوه را هم که اجاره کنی باز هم با دیدن پدر یا مادری که کودک بی جان خود را در آغوش کشیده فرو می ریزی و در خودت آوار می شوی. آنچه در ادامه می آید بخشی از پیام های ایرانیانی است که متاثر از زلزله مصیبت بار کرمانشاه برای صفحه خوانندگان فرستاده اند، تلاش شده است لحن ها، توصیف ها و تحلیل ها با همه گوناگونی شان حفظ شود.