در روز چهارم حادثه زلزله در غرب کشور به همراه جمعی از هنرمندان به این منطقه رفتیم. تا پیش از این، مشاهدات ما متکی بر اخبار تلویزیونی بود اما حضور میدانی تاثیر حسی و تجربی بسیار متفاوتی را برای ما رقم زد. اهمیت حضور مسئولان یا هنرمندان در این است که با خود نوعی دلگرمی را به همراه می آورد؛ دلگرمی برای مردمی که نسبت به آینده ناامید شده اند. همچنین حضور هنرمندان این پیام را می داد که آنها قدردان دوستی ها و محبت های مردم هستند. مردم حادثه دیده هنرمندان را به عنوان واسطه برای رساندن حرف شان به مسئولان خطاب قرار می دادند. در این بازدید مردم زلزله زده از روزهای ابتدایی حادثه می گفتند و از ضعف امکانات طی روزهای اول گله داشتند. امکاناتی که بعدها به صورت مستقیم و از جانب مردم به دست آنها رسید، اما تا هنگام بازگشت گروه ما همچنان مشکلات چادر و وسایل گرمایشی احساس می شد. هرچند که بتدریج اقلام مهمی همچون نانوایی های سیار، مهدهای کودک سیار و... برای حادثه دیدگان در راه بود اما کماکان یک بی نظمی وجود داشت. آن ها از تاخیر در امدادرسانی طی روزهای اول و همچنین بی توجهی ها گلایه داشتند. به عنوان مثال در یکی از بازدیدها، خانمی می گفت چادرم را می خواهم علم کنم؛ وقتی به کمکش رفتیم نیمی از تجهیزات چادر نبود. چرا که چادر با هلیکوپتر انداخته و تجهیزات پراکنده شده بود. اتفاقاتی از این دست یک حس رها شدگی را به وجود می آورد. همچنین نگرانی دیگر مردم مسائل امنیتی بود، آنها می ترسیدند برای درمان از خانه فاصله بگیرند مبادا که باقی مانده وسایل شان مورد دستبرد واقع شود. از نظر بهداشتی نیز وضع خوبی حاکم نبود و سرویس های بهداشتی تقریبا وجود نداشت؛ همچنین لوازم شخصی خانم ها که برخی از آن را اعضای گروه تهیه کردند. این مسائل بعد از چهار یا پنج روز بتدریج در حال رفع شدن بود و این کمی دیر است. اما هرچه در زمینه امداد ضعف مهندسی احساس می شود، قشر فرهیخته، اهل رسانه و بویژه اهالی سینما باید مهندسی شده رفتار کنند به عنوان مثال کسی که روز چهارم به محل رفته باید برنامه ریزی کند و باز هم به تناوب درمحل حاضر شود. ممکن است حتی تا شش ماه به چنین اقداماتی نیاز باشد اما مطمئنا این حضور مستمر آثار روحی روانی بسیار خوبی برای مردم زلزله زده خواهد داشت.