هر روز بیشتر با نشانه های افول و تضعیف سرمایه اجتماعی مواجهیم، به معنای اینکه افراد به جای هم گرایی و همدلی، از همدیگر گریزانند و نسبت به یکدیگر بی تفاوت و بی اعتنا. به معنای اینکه می بینیم کودکی ایرانی یا افغانستانی - فرقی نمی کند- به جای اینکه سر کلاس درس باشد یا در حال بازی در محوطه پارک، کهنه ای به دست گرفته و ماشینمان را می شوید یا گل و فال و گردو می فروشد؛ می بینیم، ولی با خونسردی رویمان را برمی گردانیم انگار که فقر و طرد و تبعیضی که دامنگیرمان شده را ندیده باشیم! به معنای اینکه با رشد روزافزون بی خانمانی مواجهیم، در محله هایی که کسی دیگر هویت و نامش را با محله اش پیوند نمی زند. محله های امروز، محل گذر است، به این معنی که برحسب توان مالی مان امروز در این نقطه هستیم و فردا در نقطه ای دیگر! هرکجا که باد یا ژن های خوب و بدمان، ما را ببرد.