گروه جهان| درد و رنج مسلمانان روهینگیا را دوام هست و پایان نه. 60 درصد از پناهندگان روهینگیایی که از منطقه راخین در این کشور گریخته و به بنگلادش پناه آورده اند را کودکان تشکیل می دهند. نهاد «کودکان را نجات دهیم»، اخیرا با تعدادی از این کودکان به گفت وگو نشسته و تجربه های چندتن از آنها را منتشر کرده است. «ترس هایی که هیچگاه فراموش نخواهم کرد»: عنوانی است که برای این گزارش انتخاب شده است. این گزارش تصویری از خشونت سیستماتیک، تجاوز و کوچ اجباری را ارایه می دهد که منجر به خارج شدن 600 هزار مسلمان روهینگیا از میانمار و پناه بردن آنها به بنگلادش از 25 آگوست سال جاری میلادی شد. 60 درصد از این جمعیت را کودکان تشکیل داده اند. فردی که این گزارش را تهیه کرده در این باره می نویسد: این کودکان که درد و رنج بسیاری را تحمل کرده اند ناامیدانه می دانند که جایی برای رفتن ندارند. شاید تنها امید آنها این باشد که روزی به کمک دولت بنگلادش بتوانند شانس برخورداری از زندگی شاد را داشته باشند. یک دختر 16 ساله درباره تجربه خود به نهاد «کودکان را نجات دهید»، می گوید: چند سرباز من و دو دختر دیگر را گرفتند و به خانه ای بردند. چندبار با اسلحه به سر و صورت من کوبیدند، لگدهایی به قفسه سینه ام زدند و در حالی که سه نفر بودند به من تجاوز کردند. چندبار بیهوش می شدم ولی آنها باز به کار خود ادامه می دادند. سربازها یکی از دنده هایم را شکستند، به قدری درد داشتم که به سختی می توانستم نفس بکشم. هنوز هم به سختی نفس می کشم اما خجالت می کشم به دکتر مراجعه کنم و بگویم چه بلایی سر من آورده اند. یک زن 24 ساله دیگر می گوید: به چشم خودم دیدم که سربازان یک زن و کودکش را زنده زنده سوزاندند. من سربازی را دیدم که نفت بر سر و بدن زنی ریخت که باردار بود و او را به آتش کشید. سرباز دیگری که مادر و فرزندی را به اسارت گرفته بود، فرزند را به زور از آغوش مادرش جدا کرد و او را در حالی که گریه می کرد در آتش انداخت. بچه کمتر از یک سال داشت، هیچگاه نمی توانم فریادهای او را فراموش کنم.