مضمون عشق به سرنوشت پذیرش کلی همه چیزهایی است که در زندگی انسان و جهان رخ می دهند: «پذیرش دیونیسوسی جهان، آن گونه که هست، بدون هیچ گونه کم و کاست و بدون استثنا و انتخاب.» (فردریش نیچه: مجموعه آثار پاره گفتارهای منتشرشده پس از مرگ (ج 16 ص 32، بهار و تابستان 1888) اما عشق به سرنوشت در عین حال بیانی جدل آمیز دارد و تجسم نوعی بزرگ منشی و جابه جایی با عظمتی دیگر است. نیچه در کتاب «بنگر به این انسان» می گوید: «فرمول من برای مشخص کردن عظمت در انسان عشق به سرنوشت است.»نیچه در واقع توان آری گویی و تایید زندگی را در برابر ضعف و سستی و نفی حیات می بیند یا به عبارت دیگر، عشق به واقعیت و شور و اشتیاق به