روزهای من در پوکارا آنچنان آرام و بی دغدغه می گذرد، آنچنان به حضور جنگل و کشتزار و دریاچه در زندگی روزمره ام عادت کرده ام و زندگی در کنار مردم ساده، خونگرم و صمیمی نپال آنچنان مجذوبم کرده که یادم رفته در این کشور میهمانم و چیزی به روز بازگشت نمانده است؛ بازگشت، سخت ترین بخش سفر شده. هنوز دیدنی های زیادی را در نپال ندیده ام؛ نه به منطقه حفاظت شده و پارک ملی چیتوان رفته ام، نه به لومبینی، محل تولد بودا، سرزده ام و نه هیچ کدام از بلندترین قله های دنیا را که در نپال واقع شده، فتح کرده ام (بگذریم که به خاطر ترس از ارتفاع هنوز از کوه های درکه هم بالا نرفته ام). اما زمان به سرعت گذشته و وقت برگشتن