شورای همکاری خلیج فارس، با نیت تجمیع نیروها به امکانات کشورهای عضو این شورا در برابر جمهوری اسلامی ایران تعریف شده است. اقدامی که بواقع از هیچ منطق حس همجواری برخوردار نیست.

عملکرد چند ساله شورای همکاری خلیج فارس در تشویق و تحریک صدام برای حمله به ایران و پرداخت هزینه های آن جنگ هشت ساله، تعرض به سوریه همانند سایر کشورها و سرازیر کردن گروه های تروریستی از 80 کشور جهان به این کشور جنگ زده، اقدام به انزوای قطر در نتیجه قطع روابط و محاصره سه کشور از شش کشور عضو شورای همکاری خلیج فارس، مواجه شده و همچنین تجاوز گسترده هوایی، زمینی و دریایی عربستان و امارات، نشان داده است که این شورا چیزی بیشتر از یک اسب تروا برای امریکا درمنطقه خاورمیانه نبوده است.

طبیعی است با اقدامات ظالمانه ای که نسبت به قطر از سوی سه کشور عربی اعمال شده و در پی آن زخم هایی که در جامعه قطری به وجود آمد بعید است التیام بیابد.

این زخم ها در حقیقت غنایمی از علاقه برادر بزرگتر (سعودی ها) برای بسط و توسعه قدرت هژمونی خود در این کشور و سایر کشورهای شورا تلقی شده است. بر این اساس تا زمانی که این روحیه وجود داشته و بلکه تقویت نیز بشود و همچنین تا زمانی که تشکیلات شش کشور برای مشروعیت آن به قدرت طلبی یک شخص در برابر بافت سیاسی و اجتماعی آن کشور وجود داشته باشد به سرانجامی نخواهد رسید.

در حقیقت منطقه خلیج فارس زمانی رنگ آسایش و آرامش را به خود خواهد دید که از روحیه برتری جویی و سلطه طلبی و استفاده از ابزار پول و رسانه علیه سایر کشورهای منطقه خالی شده باشد. این اجلاس نیز همچون اجلاس های گذشته با تعارفات و پیشانی و شانه بوسیدن و عکس یادگاری گرفتن نتیجه دیگری نخواهد داشت. البته دعوت از قطر و پذیرش وجود قطر بعد از سه شکست متوالی عربستان سعودی در تحریک کردستان عراق به استقلال، اجبار سعد حریری به استعفا و همچنین تحریک «علی عبدالله صالح» رئیس جمهوری مخلوع یمن به ایجاد فتنه در صنعا این بار نیز شکست چهارم خود را در اقناع قطر نسبت به بازگشت در شورای همکاری خلیج فارس تجربه خواهد کرد.