شکی نیست که با به دنیا آمدن کودک اوتیستیک، فشارهای روانی بسیاری به بافت خانواده تان، خصوصا خود شما که مادر هستید، وارد شده است.

از آنجا که کودک شما نمی تواند برای رفع نیازهای خود براحتی ارتباط برقرار کند در نخستین قدم باید شرایط او را بپذیرید و درک کنید با اینکه حتی در برقراری ارتباط چشمی مشکل دارد ولی او هم عاشق شما است پس شروع کننده رابطه باشید.

در هرگونه تعاملی مانند صحبت کردن یا بازی کردن باید شما رابطه را شروع کنید تا شرایط کودک حالت پس رونده پیدا نکند. در موقعیت های درمانی نیز باید کاملا فعال باشید زیرا کودک مبتلا به اوتیسم زمان کوتاهی در هفته را در کلینیک می گذراند. به یاد داشته باشید که در زمان هایی که با هم در خانه هستید باید شما هم در زمینه درمان فعالیت

داشته باشید.

در این خصوص باید با گفتاردرمان و کاردرمان پسرتان در ارتباط مستقیم باشید و راهکارهایی را که آنها پیشنهاد می دهند بدرستی اجرا کنید در این راه هیچ وقت ناامید نشوید و سعی کنید ارتباط با فرزندتان را هر روز بیشتر کنید و برای برقراری تعامل با دیگران بیش از پیش او را در محیط های اجتماعی شرکت دهید.