گروه حقوقی/ رویای جهانی شدن حقوق بشر اکنون 70 ساله شده است. می گوییم رویا؛ چراکه نگاهی به مفاد 30 گانه اعلامیه جهانی حقوق بشر که 10 دسامبر 1948 با امضای 48 کشور جهان مصوب گشت و بر اساس اسناد بین المللی حقوق بشر در تمام این سال ها، دولت ها به عنوان اهرم اصلی رعایت حقوق بشر معرفی شده و آنها را ملزم به رعایت حقوق انسان ها و شهروندان می داند؛ با واقعیت های امروز جهان فاصله ای دارد به اندازه مرز رویا و واقعیت. همه آن چیزی که در این 30 ماده نفی و نهی شده است در گوشه گوشه جهان در حال رخ دادن است و پیوستگی و گستردگی آن از همان فردای 10 دسامبر 70 سال پیش تا 10 دسامبر 2017 لاینقطع ادامه داشته است. با این حال شاید بیشترین حسن این اعلامیه این است که امید و هدف را بر می افروزاند و چراغش را زنده نگه می دارد. به مناسبت هفتادمین سالگرد تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر در این صفحه با یادداشت ها و نوشتارهایی از مسئولان و صاحبنظران ایرانی این حوزه این روز را گرامی داشته ایم.

مهم نیست که ما در کجای جهان زندگی می کنیم. مهم این است که همه انسانیم و باید رفتار انسانی واخلاقی را در جهان حاکم کنیم. این هدف متعالی تامین نمی شود مگر اینکه اهل خودباوری و شناخت ظرفیت های فکری و فرهنگی و اجتماعی خود و تعهدات بین المللی که پذیرفته ایم بوده و با عملکرد شایسته از حیث رعایت حقوق انسانی و حفاظت از محیط زیست اهل گفت و گو ودرک متقابل با دیگر انسان ها و دیگر جوامع و کشورها باشیم. باید قدر فداکاری های بی شماری که در گذشته صورت گرفته که به صورت میلیمتری پیشرفت ها به دست آید را بدانیم و از تجربیات تلخ و شیرین گذشته درس بگیریم وآینده بهتری را رقم زنیم. امروزه همبستگی انسانی فارغ از همه تفاوت های در رنگ و نژاد و قوم و قبیله و جنسیت و دین و مذهب و سلامت جسمی و... مطالبه همه جوامع است. هر کشوری که برای تقویت همبستگی انسانی تلاش کند خود از پیامدهای مثبت آن از جمله توسعه همه جانبه ورشد مادی و معنوی بهره خواهد برد و هر جامعه که تبعیض و بی عدالتی و دشمنی و افراطی گری و نزاع بین انسان ها را برگزیند قبل از همه خود آسیب خواهد دید.