فیلم مستند «قصه بلوار» خیلی به دلم نشست،خیلی؛ هم از زندگی اجتماعی و سیاسی دوران آغاز مدرن در تهران می گوید، هم از سبک زندگی تهرانی ها در آن دوران گذار شهر تهران از شهر سنتی به شهر مدرن... و مهم تر از همه از سینمای ایران و جهان، آن طور که همیشه در دل همه مان بوده، لوند و احساساتی...

در واقع با دیدن این فیلم، همه حس ها یکجا با هم در دل آدم زنده می شوند: حس وطن پرستی با یادآوری تظاهرات سیاسی مردم و دانشجویان در دوران تاریخ معاصر کشورمان، حس تعلق به فضای شهری که چقدر زحمت کشید به اینجا برسد. بلواری که درختانش جلوی چشم ما از نهال به درختان انبوه می بالند و سپس فضاهای فرهنگی ای که دانه دانه در کنار این محور حیاتی و زیبا شکل می گیرند و نشانه هایی از زمانه خوداند. سینما بلوار که روبه روی پارک جدید و زیبای لاله، پاتوق دانشجویان و روشنفکران می شود و فیلم های نئورئالیستش که هنوز دل ما قدیمی های ایتالیا زده را آب می کند... نخستین برج های زیبای تهران، سامان و وزارت کشاورزی و موزه هنر معاصر - که شاید دیده نشود ولی در ذهن می آید... همه نوستالژی دورانی را در دل بیدار می کند که حسرت اش را خوردن بیهوده است؛ دیگر آن آدم های شیک و خوشرو و مو، در بلوار دیده نخواهند شد. اما نهر کرج هنوز سر جایش هست و قرارست برای پیاده و دوچرخه خط باز کند و زندگی انسانی تری را در خود پذیرا شود... زحمتی که داوود اشرفی و روژیا فروهر عزیز در مستندسازی و تحقیق درباره بلوار کشیده اند واقعا تحسین کردنی است و امیدواریم انگیزه ای شود تا چنین مستندهایی در مورد همه جای تهران با این کیفیت اعلا تهیه شود.