ادبیات، میدان نبرد نیست، جایی برای کری خوانی برنده و بازنده نیست. ادبیات جایی است که آدم ها بهم برسند، با هم گپ بزنند، از رنج ها، شادی ها، سرخوشی ها، سرکوب ها و تنهایی ها، عشق ها و... ادبیات جایی برای رسیدن به صلح با خویش است و حضور دیگری برای یافتن دیگری. من به این امید می نویسم و خلق می کنم. من به آن چه نویسندگان هم نسل ام خلق می کنند، باور دارم و می دانم سرانجام از میان نسل ما هم آثار و متن هایی بر جای خواهد ماند که آیندگان برای شناخت این سال ها و روزگاری که از سر ما می گذرد، به آنها مراجعه خواهند کرد. مهم نیست چه کسی متنی خلاق، ماندگار و روایت صادقانه ای از مردم ایران، در این روزگار به دست می دهد؛ اما قطعا و حتما مهم است هم نسل های من آثاری با این وصف خلق کنند و من هم به عنوان عضوی از جامعه بزرگ و صبور نویسندگان ایرانی به تحقق این رویا فکر می کنم. «دری نیمه بازم به تاریکی / تا آنها که از من رفته اند بازگردند...»