چون کارم تحلیلی نیست و روایت تاریخ است، برای همین مشکلی در طرفداری و بی طرفی با سوژه نداشتم.

محمدرضا شاه یکی از افراد مهم تاریخ معاصر ماست و برای فیلم ساختن درباره او احتیاجی به فکر کردن و رسیدن به ایده نیست. سعی شده تمام اقدامات سیاسی و اقتصادی مهم پهلوی دوم از قلم نیفتد و تماما روایت شود.

برای ساخت فیلم کاملا مستقل بودم. کار کردن با مرکز مستند سوره و آقای یزدی کاملا لذت بخش است.

تمام سینمای ایران از بودجه دولتی ارتزاق می کنند. مگر سینمای داستانی به غیر از استثناها پول خود را درمی آورد؟ درباره مستند هم همین طور می تواند باشد و بدون ورود سرمایه گذار دولتی امکان ساختن مستند کمرنگ می شود. به نظر بنده باید حمایت های دولتی از مستند بسیار پررنگ تر شود چرا که تاثیر مستند در رفع مشکلات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی بسیار تاثیرگذارتر از سینمای داستانی است.

احساسم این است که فیلم من بیشتر از نظر محتوایی مطابق میل داوران قرار نگرفت و به بخش مسابقه ملی راه پیدا نکرد. از داوران گله دارم و ان شاءالله روزی برسد که همان طور که هنرمندان از مدیران توقع دارند آثارشان را سانسور نکنند، خود جامعه هنرمندان هم این ظرفیت را در وجودشان تقویت کنند.

کلا سینمای مستند ما با سینمای مستند دنیا برابری می کند و از این نظر مستند از سینمای داستانی ما جلوتر است. لذا تولیدات مستند مخصوصا پرتره و سیاسی می تواند مخاطبان جهانی داشته باشد و این مخاطبان از ایران آشنایی بیشتری پیدا کنند.

اولا به دلیل کم کاری در این زمینه طبعا پرداختن به این موضوعات در چند سال اخیر بیشتر شده. دوم به دلیل نیاز جامعه است که خیلی جامعه پویا و بانشاطی از این منظر داریم.

تابو هم از کلماتی است که خود ما برای خودمان درست می کنیم رویای من این است که روزی برسد فیلم هایی با موضوع انقلاب اسلامی و دغدغه های آن، اگر قابلیت کیفی داشتند، از فیلتر محتوا زده هیات انتخاب عبور کند تا خودشان ببینند چقدر این فیلم ها مورد استقبال مخاطب قرار می گیرد. امسال فیلم بی نظیر «پرزیدنت آکتور سینما» به جشنواره راه پیدا نکرد. قطعا دلیلی وجود ندارد برای حذف این فیلم بی نظیر مگر اینکه قربانی نگاه محتوا زده هیات انتخاب شده باشد.