حرکت های جمعی دانشجویان را چه جنبش بنامیم، چه جریان، چه پیشروی آرام یا هر چیز دیگری: باید قبول کنیم که برآیند این حرکت های جمعی دانشجویی در دانشگاه های ایران غالبا با معیارهای گوناگون و حتی مبهمی مورد پیشداوری قرار گرفته و می گیرد. مرور خاطرات فعالان دانشجویی نسل های مختلف نشان می دهد که این افراد به رغم تفاوت های بسیار چشمگیر در تجارب کنشگری شان، احتمالا در یک تجربه مشترکند: همگی در بدو ورودشان به فضای کنشگری دانشجویی، به خاطر فاصله ای که با بخشی از ارزش های هژمونیک نسل های پیشین کنشگران دانشجویی داشته اند، مورد نقد قرار گرفته اند و بعضا مصادیق افول جنبش دانشجویی معرفی شده اند اما از قضا برخی